Η Ελίζαμπεθ Στράουτ κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ (2009) με αυτό το βιβλίο, το οποίο δεν είναι ούτε ακριβώς μυθιστόρημα, ούτε συλλογή διηγημάτων. Είναι 13 ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους μέσω μιας συνταξιούχου καθηγήτριας μαθηματικών, η οποία ζει σε μία παραθαλάσσια πόλη του Μέϊν και βαδίζει προς την όγδοη δεκαετία της ζωής της σε μόνιμη κατάσταση θυμού, χωρίς να ζητάει συγνώμη από κανέναν και για τίποτα. Ψηλή, υπέρβαρη και πάντα μ’ έναν κακό λόγο για όλους, συνδέει τα πρόσωπα των ιστοριών σαν μια ανάποδη αράχνη. Τον ιστό τον υφαίνουν οι άλλοι. Η κυρία Ολιβ γερνάει παρατηρώντας τη ζωή γύρω της, οργισμένη, ισοπεδωτική και συχνά για πολλά χαστούκια – αλλά σύντομα φαίνεται ότι ο θυμός είναι το μόνο πράγμα που την κρατάει ζωντανή.
Η Στράουτ πετυχαίνει κάτι δύσκολο με αυτό το όχι ακριβώς μυθιστόρημα. Στήνει τις ιστορίες της γύρω από έναν κλασσικά «αντιεμπορικό» χαρακτήρα - μία αντιπαθέστατη γριά γυναίκα, που ενοχλεί ακόμα και τον εαυτό της – και υποχρεώνει τον αναγνώστη να τελειώσει το βιβλίο κλείνοντας το μάτι στην κυρία Ολιβ. Καλά τα πάτε, μαντάμ. Όποιος έχει το θράσσος να δηλώσει σε 17χρονη ανορεξική ότι πάσχει από την ίδια ασθένεια και γι’ αυτό μπουκώνει τα ντόνατ δύο-δύο, μπορεί να χάνει συγγενείς και φίλους αλλά κερδίζει το Πούλιτζερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου